Dat is een gek besef. We zijn hier nog 3 weken maar dit was ons laatste weekend in Kumasi, in de school en in onze kamer. Vrijdag hebben we normaal gesproken een vrije dag en we kozen ervoor om de stad in te gaan. Vooral omdat we dat nog te weinig hebben gedaan en ik ook wat moest ophalen bij de apotheek die vlakbij het winkelcentrum was. We pakte de trotro bij de grote weg en wat ging dat soepel. We zijn al echte Ghanezen... Even gek toen we ons bedachten hier nog maar voor korte tijd te zijn. Jannes ouders zouden in onze laatste week in Kumasi langskomen en ineens was dat al volgende week. We stapte uit bij Maakro, waar het familiehuis ook vlakbij staat en zijn toen gaan lopen richting het postkantoor. Want dat was toevallig op de route. We hadden veel bekijks, want wat moeten twee blanke meisjes nou langs een weg vol auto onderdelen? Wij hebben ons doodgelachen. We kunnen nog niet zo goed wennen aan het feit dat mensen ons soms vastgrijpen aan de pols. We vragen ze meestal heel aardig of ze ons los willen laten maar meestal wordt er dan hard gelachen. Wij lachen iets minder hard. Soms beseffen de mensen hier niet helemaal dat wij ook mensen zijn net als zij. 

Onze laatste weken in Ghana zijn ingegaan! Dit betekent een drukke periode die veel inzet van ons vraagt. Op verschillende vlakken moest het tempo wat worden opgevoerd. Laten we beginnen met ons onderzoek. Hiervoor hebben we nog veel artikelen moeten lezen om het theoretisch kader te vormen. Daarnaast moesten we per klas gaan bedenken hoe we de kinderen het best hun creativiteit kunnen laten ontwikkelen. Dit hebben we de afgelopen weken uitgewerkt in een plan en in elke klas doen we nu verschillende projecten. Deze moeten allemaal worden afgerond voor donderdag 6 december, want dat is onze laatste lesdag, zodat we een beeld hebben van het hele creatieve proces en het eindresultaat. Dit hebben we nodig voor ons onderzoek, maar ook om de leerkrachten van het New Destin Education Centre te inspireren. 

Priscilla was nog nooit buiten Kumasi geweest en ze had veel zin om met ons naar Accra te gaan. Tijdens de reis heeft ze de hele tijd als een blij ei uit het raam gekeken, terwijl wij met zijn vieren lekker lagen te slapen. In Accra werden we met zijn vieren op de achterbank van een taxi gepropt en zo hobbelden we naar Kokrobite, onze eerste bestemming. Hier hebben we Priscilla voor het eerst de zee laten zien en met veel gesputter is ze tot net boven haar enkel het water in geweest. Na een rustig dagje vol met lekker Europeaans eten gingen we slapen in ons vijf-persoons-hutje. Dit was erg gezellig, warm en benauwd. Dit kwam doordat er ramen in het hutje zaten en wij dat niet door hadden en ze dus niet hadden open gedaan.

Onze drie dagen op school vielen voor ons tegen. De kinderen hadden tussentijdse toetsen en wij konden daardoor geen lessen geven. Deze dagen hebben wij twee veel aan ons onderzoek gewerkt terwijl Sammy en Maurenna de kinderen, de omgeving en wat van de stad ontdekten. Wij gingen ook wel eens even mee. Omdat de leerlingen donderdag en vrijdag vrij hadden, begon woensdag na school direct ons weekend. We gingen de stad in, want Sammy en Maurenna wilden nog een jurk laten maken, naast de jurken die ze deze morgen onder schooltijd hadden besteld. Ze weten ook nooit te stoppen met shoppen. Nadat we de trotro niet uit mochten, omdat we hadden betaald tot een wijk verderop, liepen we een beetje rond te dwalen in Kumasi. We konden niet echt vinden wat we zochten en na een tijdje gingen we maar een colaatje drinken en een sinaasappel eten. Op een gegeven moment viel ons oog op een mooie traditionele jurk en toen we daar aankwamen, werden we vrolijk ontvangen door vrolijke kleermaaksters. Maurenna zocht een stof en een design uit en terwijl zij werd opgemeten, vlocht ik het haar van een van de kleermaaksters in. Met vette handen zocht ik vervolgens samen met Nathalie allemaal resten van lapjes uit en kochten dit voor een klein prijsje. Opeens was het al half zes en om zes en nadat we wat bananen, eieren en Priscilla rijker waren, gingen we snel terug naar huis. Hier maakten wij ons favoriete gerecht: Pannenkoeken! Twee vrienden van Priscilla kwamen ook en na lang gebakken te hebben, aten we de pannenkoeken met zijn allen op. Na wat liedjes en dansjes namen we afscheid van Priscilla haar vrienden en gingen we onze tas inpakken! De volgende dag zouden we namelijk vroeg vertrekken naar Accra!

Onze vakantie sloten we af met een feestje. De avond van te voren werd alles klaar gelegd. De volgende ochtend kon het optutten beginnen. De dresscode was rood-wit-goud en met wat winkelen de afgelopen dagen en wat kleding wisselingen, zag iedereen er fabulous uit. Met onze haartjes mooi en onze lipjes rood gingen we op pad. Giechel de giechel. Met zijn allen zaten we in de trotro. Gelukkig vielen we niet zo op tussen alle mensen in hun zondagse kleding. (Naast dat we opvallen omdat we blank zijn…) Nadat ook Priscilla zich had omgekleed, werden er nog wat foto’s gemaakt met allemaal mobieltjes en de camera van Nathalie. Een kleine fotografie cursus verder (waar moet je door heen kijken en op welk knopje moet je op drukken), gingen we met zijn vijfjes op pad.

We zijn er weer. Een hele opluchting misschien voor een aantal mensen die dit lezen. Want hoe kunnen vier Hollandse meisjes het nou overleven in een Afrikaans land als Ghana…? Nou dat zal ik je vertellen. Het verhaal begint op woensdagavond 24 oktober. Janne en ik krijgen bericht dat mijn nicht Maurenna en haar vriendin Sammy geland waren in Accra. Dat betekende voor ons INPAKKEN!! We trokken onze tassen tevoorschijn die bedolven waren onder het stof, want tja… we doen hier anders niet zoveel. Dus er was een reden om onze grote rugzakken te bepakken met alles wat we nodig dachten te hebben voor ons weekje vakantie. Eindelijk weg. Tijd voor onszelf, rust en de zee. Onze eerste vakantieavond hebben we gevierd met een filmpje en wat lekkers. Om een uur of 23:00 hebben we nog even onze werkkleding gewassen en daarna zijn we gauw gaan slapen. De wekker ging de volgende morgen om 04:15. We werden rustig wakker en trokken onze kleding aan. De taxi stond eerder klaar dan verwacht en daardoor moesten we zelfs nog een beetje opschieten. Om een uur of 05:00 zaten we in de taxi, om 05:30 doken we de bus in en zwaaide we Eugene gedag. Bij zonsopkomst reden we weg uit Kumasi en begon onze grote reis door Ghana! Een veel te koude busrit als je het ons vraagt. Maar met een hoop dekens en Afrikaanse thee konden we wat opwarmen. 4 uurtjes later kwamen we aan in Accra. Om onze hoofd een beetje leeg te maken wilde we een rondje gaan lopen. Echter gaven we de hoop snel op en pakten we een taxi. We wilden gewoon lekker naar de zee en zwemmen! Na een half uurtje arriveerde we bij Big Milly’s in Kokrobite. Hier werden we met open armen ontvangen door Maurenna: “NAAAAATH, JE BENT ER!!!! En Janne haha!”. Na een korte kennismaking met de meiden hebben we ingecheckt en zijn we wat gaan eten. In het dorpje kan je heerlijk eten vinden en zo hebben we de meiden kennis laten maken met ons lievelingsgerecht in Ghana: fried rice. We hebben met z’n allen genoten en konden even tot rust komen na de lange reis. Na een kort half uurtje liepen we alweer terug, puur omdat we zin hadden in de zee en het strand! Onderweg naar de accommodatie kwamen we wat leuke winkeltjes tegen. Daar hebben Sammy en Maurenna allebei een mooie jurk gevonden in de Afrikaanse stijl. Ik heb daar zelf wat enkelbandjes kunnen vinden en Janne heeft daar een prachtige ketting gekocht. Helemaal leuk dus! Nu was het tijd voor een duik! Zo snel als we konden hebben we onze bikini’s aangetrokken, ons ingesmeerd en zijn we met z’n drieën de zee ingesprongen. Sammy ging ondertussen even iets voor haar zelf doen. De zee was heerlijk en de golven waren reusachtig. Elke klap van iedere golf voelde alsof elk stukje stress zich inruilde voor een gelukkig gevoel. Toen de avond viel, en we genoeg gezwommen hadden, zijn we wat gaan eten bij een restaurantje een stukje verderop. De eigenaren zijn Spaans en italiaans. Het is een tuin met prachtige bloemen en muziek dat je helemaal tot rust laat komen. Hier hebben we heerlijke pizza’s gegeten en elkaar een beetje leren kennen. Janne en ik zijn na het eten samen nog even naar het strand gegaan om de maan te bekijken en met onze voeten in het water te staan. Wat was dit een goede eerste dag.

Dit was een kort maar krachtige stageweek, want vandaag (woensdag) was onze laatste stagedag van deze week. Op maandag stonden we vroeg op en na drie lessen hard gewerkt te hebben en erg genoten te hebben van de kinderen, namen we deel aan een sollicitatie gesprek. Deze jonge vrouw was op zijn Ghanees (slechts) drie kwartier te laat, maar liet toch een goede indruk achter. Na nog wat liedjes te hebben gezongen met de kleuterklassen, waren we oververhit geraakt en ploften we binnen onder de ventilator neer. We hebben lekker Barbie en Tom en Jerry gekeken op de Ghanese televisie en stiekem genoten we daar wel van. 

Na heel lang luieren, kwam Eugene melden dat de taxi eraan kwam. We gingen met hem mee naar de kerk aan de andere kant van Kumasi. Dit is het verder ontwikkelde deel van Kumasi en hier is ook de universiteit. Deze wilden we nog van te voren bezoeken, maar door de vele files kon dit niet door gaan en kwamen we zelfs nog een half uur te laat in de kerk. We hadden een kerk verwacht, niet een concert gebouw. Het ontzettend groot en er waren een heleboel mensen. We vonden een plekje op de eerste verdieping en hadden goed zicht op het podium. Hier werd veel gezongen en gepreekt. Tijdens de liederen was er soms karaoke en deden wij een poging om net zo mooi mee te zingen als de rest. Het rollen over de grond, dat sommige Ghanezen deden, sloegen we wel over. We hebben genoten van de muziek, maar we vonden het jammer dat het niet liedjes waren die wij ook kenden. Een paar carnavalsliedjes hadden het zelfs goed gedaan! Hahaha

Wat ons opviel in de kerk, was dat de mensen met aandacht naar de pastoor luisterden. Al deze mensen konden veel geluid maken, maar ook intense stiltes. Het waren net eigenlijk allemaal kinderen die luisterden naar wat een geleerden ze vertelden. Waarom kunnen ze hier niet op deze manier lesgeven? Dat is toch precies hetzelfde principe? Leerlingen willen ook leren en willen het ook goed doen. Zoals de pastoor de mensen motiveert, zo kan een leerkracht ook de leerlingen motiveren. Hoeveel invloed de pastoor heeft op al deze mensen hier, is echt heel veel. Als hij ze nou eens zou helpen ontwikkelen in plaats van ze laten betalen voor een nog grotere kerk en de auto waar hij in kan rijden, dan zou de ontwikkeling in Ghana ineens een stuk sneller gaan. 

We hebben de dienst niet afgemaakt, want het liep erg veel uit en onderweg naar huis haalden we wat avondeten. Na het avondeten gingen we nog wat voor ons zelf doen. 

Het was een week met veel klappen. Klappen in alle soorten en maten.

We gaan op kakkerlakkenjacht!

We gaan een hele grote vangen!

En we zijn niet bang!

Een hobbelende busreis

Maandag ochtend ging om 4:50 de wekker, want we hadden besloten om mee te gaan met de schoolbus. Nadat de schoolbus te laat kwam, stapten we in en begon de hobbelrit om iedereen op te halen. We hobbelden zo lekker heen en weer, dat we weer een beetje in slaap werden gewiegd en we moeite moesten doen om niet in slaap te vallen. De bus werd langzaam steeds voller en wij zagen steeds meer verschillende plekken langs komen. We zagen veel kinderen in verschillende uniformen wandelen naar verschillende scholen. Ook veel mensen die hun kraampjes aan het uitstallen waren of al druk ontbijtjes en lekkers aan het verkopen waren aan de kinderen die langs kwamen. Na zo’n twee uur hobbelen met heel veel slaperige kinderen, kwamen we bij het laatste huis aan. Er was geen plek meer in de bus en de busmaat, die het geld aan nam en alles registreerden, vroeg: “Kan je dit even vasthouden?” En ik kreeg een aller schattigst meisje in mijn handen geduwd. “Natuurlijk!” Ook Nathalie kreeg een kindje op schoot en ze gaven zich allebei helemaal over en vielen zelfs in slaap. Mag ik “dit” altijd vasthouden?

Na het bespreken van ons onderzoeksvoorstel en onze planning, nam Eugene ons mee naar de schoolbus die buiten het hek stond. We maakte kennis met de buschauffeur, omdat we maandagochtend graag mee willen rijden om de kinderen op te halen die erg ver wonen. De buschauffeur was erg vriendelijk naar ons en heette ons welkom. Na wat grapjes en gesprekjes te hebben uitgewisseld, kregen we best wel trek en besloten we ergens te gaan eten. Eugene had het idee om ons mee te nemen naar een verre plek waar ze een soortgelijke pizza serveren. We stapten in de taxi die ons meenam naar de andere kant van de stad. De dag ruilde zich al snel in voor nacht en we konden de stad weer op een hele andere manier beleven. Er werd ons verteld over de verschillende plekken waar we doorheen reden en we hebben zelfs de omheining van de privé jungle van de Ashanti koning gezien. Een gigantisch stuk grond, midden in de stad en dichtbegroeid. Ergens in die jungle hoort een groot paleis te staan. Het was alleen te donker om verder te kijken dan de eerste rij bomen. Ongeveer 1,5 uur later kwamen we aan op onze eindbestemming waar het helaas net zo donker was als in die jungle. Volgende keer beter, we gingen nu gewoon door naar de KFC voor een groot menu met alles erop en eraan. Onze taxichauffeur had nog nooit in de drive in besteld. Dat was voor hem dus een groot avontuur. Met onze burgers, patatjes, cola’s en milkshakes reden we blij richting het familiehuis. Eugene was daar nog niet langs geweest en wilde zijn oma graag even bezoeken. Ondertussen smulde de taxichauffeur van zijn KFC-menu terwijl wij binnen in huis zaten. Op de terugweg naar huis merkten we dat we een beetje inzakten, echter begon de avond pas net. We werden afgezet bij ‘Di Chicky’s Guest House’. Een guest house dat wordt gerund door een Nederlandse Ghanees die een prachtig complex heeft neergezet. Er zat een barretje in waar we met z’n vijven (Gideon, Priscilla, Eugene, Janne en ikzelf) lekkere drankjes konden nuttigen. We kregen een rondleiding door het complex en hebben alle leuke kamertjes mogen bekijken, voor als mijn nicht straks op bezoek komt! Nadat iedereen zijn drankje op had en na veel gelachen te hebben was het tijd om terug te keren. De guest House staat vlakbij de school, wat erg fijn is voor bezoekers. Bij terugkomst namen we nog snel een verfrissende douche en ploften we neer in bed.