Na heel lang luieren, kwam Eugene melden dat de taxi eraan kwam. We gingen met hem mee naar de kerk aan de andere kant van Kumasi. Dit is het verder ontwikkelde deel van Kumasi en hier is ook de universiteit. Deze wilden we nog van te voren bezoeken, maar door de vele files kon dit niet door gaan en kwamen we zelfs nog een half uur te laat in de kerk. We hadden een kerk verwacht, niet een concert gebouw. Het ontzettend groot en er waren een heleboel mensen. We vonden een plekje op de eerste verdieping en hadden goed zicht op het podium. Hier werd veel gezongen en gepreekt. Tijdens de liederen was er soms karaoke en deden wij een poging om net zo mooi mee te zingen als de rest. Het rollen over de grond, dat sommige Ghanezen deden, sloegen we wel over. We hebben genoten van de muziek, maar we vonden het jammer dat het niet liedjes waren die wij ook kenden. Een paar carnavalsliedjes hadden het zelfs goed gedaan! Hahaha
Wat ons opviel in de kerk, was dat de mensen met aandacht naar de pastoor luisterden. Al deze mensen konden veel geluid maken, maar ook intense stiltes. Het waren net eigenlijk allemaal kinderen die luisterden naar wat een geleerden ze vertelden. Waarom kunnen ze hier niet op deze manier lesgeven? Dat is toch precies hetzelfde principe? Leerlingen willen ook leren en willen het ook goed doen. Zoals de pastoor de mensen motiveert, zo kan een leerkracht ook de leerlingen motiveren. Hoeveel invloed de pastoor heeft op al deze mensen hier, is echt heel veel. Als hij ze nou eens zou helpen ontwikkelen in plaats van ze laten betalen voor een nog grotere kerk en de auto waar hij in kan rijden, dan zou de ontwikkeling in Ghana ineens een stuk sneller gaan.
We hebben de dienst niet afgemaakt, want het liep erg veel uit en onderweg naar huis haalden we wat avondeten. Na het avondeten gingen we nog wat voor ons zelf doen.
Zaterdag stond in het teken van heel rustig aan doen. Nathalie deed alle was en ik ruimde de kamer op, maakte deze schoon, schreef het blog van de stageweek en tot slot heb ik nog een groot deel van het rooster van de crèche getekend. De crèche is een van onze projecten die we doen naast ons onderzoek. We hebben vorig weekend schoongemaakt en de afgelopen week hebben we twee keer samen gezeten met de madams van de crèche. We hebben een nieuw rooster voorgesteld en we hebben samen met hen regels gemaakt voor de kinderen en de madams. Hiermee proberen we meer regelmaat en rust te creëren in de crèche. Ook proberen we een derde madam op de groep te krijgen, want er zijn rond de 40 kinderen van 1 a 2 jaar en er is maar een iemand die ze begeleid. De andere vrouw doet de verzorging van de kinderen, zoals eten geven en verschonen. Hierdoor is het gewoon een chaos in de klas. Dus of één iemand erbij voor het verschil gaat zorgen, weten we niet, maar misschien in combinatie met het nieuwe rooster, dat het iets meer op een crèche begint te lijken. Ook hebben we het met Eugene erover gehad om de crèche licht geel te verven, dus langzaam vindt er een hele transformatie plaats.
Na deze vele uurtjes kwam Eugene met een verrassing aan zetten: PIZZA! Oelalalaa! We konden alleen maar genieten. Op een gegeven moment kwamen de cityboys ook buurten en nadat ze zich allemaal hadden voorgesteld, kregen ze ook allemaal een puntje pizza. Dit hadden ze nog nooit gegeten en een van de jongens wilden na drie happen de rest in het zakje van zijn blouse stoppen om ook zijn andere broers en zussen van de pizza te laten proeven. Uiteindelijk heeft hij het toch zelf opgegeten. Toen we ze vroegen waar een pizza naar smaakt, zeiden ze: "Naar een feestje". Na nog een paar slokken Malta (drankje dat naar roggebrood smaakt) en wat dansjes, zat het feestje voor de kinderen erop en ook wij maakten er een einde aan.
De volgende dag gingen we met zijn tweeën op weg naar een bruiloft, waarvoor Priscilla ons had uitgenodigd. Zij zou ook gaan zingen en daar wilden wij natuurlijk graag bij zijn. We kwamen op tijd aan in de kerk en Priscilla was verbaasd dat we niet verdwaald waren... Dankjewel Priscilla! Na een tijdje in de kerk te hebben gezeten, bleek er helemaal geen bruiloft te zijn, die was ergens anders. Wel was er een andere belangrijk iets, maar we weten nog steeds niet wat het was. Na het spetterende optreden van Priscilla gingen we naar de andere kerk van haar. Hier vielen wij een beetje in slaap en op een gegeven moment zijn we maar gewoon het terrein gaan verkennen. Het was een kerk op de oude basisschool van Priscilla, dus voor ons best wel interessant om rond te neuzen. Toen het dansen begon en iemand ons op het terrein zag lopen, werden we naar binnen gesleurd om mee te dansen. Na nog iets te lang in de kerk te hebben gezeten, gingen we terug naar huis.
Na een dutje begon onze kookles. Priscilla, de vijf-sterren-kokkin deed voor hoe je fried rice moet maken en ze liet ons het ook proberen. Het was super lekker geworden. We hebben nog een paar weken om te oefenen voordat we terug naar Nederland gaan!
Reactie plaatsen
Reacties
Lieve mensen, ik geniet zo van jullie belevenissen! Hoe komt het toch dat het zo rumoerig is in de klas? En die kleine kinderen van de crèche ,zoveel maar met weinig hulp! Wat is het hier toch goed.... liefs voor jullie! Oma
Hoi oma,
Hoe dat kan? Ze hebben hier nog niet zo veel inzicht in de concentratieboog van de kinderen. Daarnaast is de stof erg droog en zijn de kinderen minder gemotiveerd.
Veel liefs uit Kumasi! x Janne