Klappen

Een klap in het gezicht

Na een weekend zo veel aandacht in de crèche te hebben gestopt, zagen wij het gewoon al helemaal werken. Dit viel echter vies tegen. We overvielen de twee madames er een beetje mee en de kinderen waren niet minder wild dan eerst. We hebben het bij de ochtend in de crèche gehouden. De vermoeidheid sloeg toe en het verlangen om even in een omgeving te zijn met de normen en waarden die wij kennen, was groot. Dit noemen andere mensen misschien wel heimwee.

Klappen op muziek

In klas vijf hebben we een klapliedje aangeleerd en we spelen met de jongere kinderen ‘papagaaitje leef je nog?’. Ook al verstaan ze onze Nederlandse taal niet; het is nu al een van hun favoriete activiteiten die we met ze doen in de pauze.

De kinderen klappen enthousiast mee tijdens alle andere liedjes die we ze leren. The rhythm of life is het populairste lied geworden onder de leerlingen en onze andere liederen vinden ze ook erg leuk. We proberen ze ondertussen meer te leren over de melodie en bladmuziek, want daar hebben de kinderen hier op school nog nooit van gehoord.

Klappen met een stok

Situatie 1

De lokalen van de hogere klassen zijn in tweeën verdeeld met een tussenschot. Wij gaven les in klas vijf, toen er plots verschrikkelijke geluiden te horen waren. Een smeekbeden, een zweepslag en een kreet van pijn. Het is Ghana, niet Nederland. Zo gaat het hier. Een smeekbeden, een zweepslag en een kreet van pijn. Ik kan het niet aanhoren en ik kijk Nathalie aan. Een smeekbeden. Ik loop naar de andere kant van het schot en daar zit een meisje op de grond in elkaar gedoken. Alle kinderen kijken mijn kant op. Het meisje gaat door met smeken. De man draait zich om en laat zijn stok zakken. Een vlaag van boze woorden wordt er op het meisje afgevuurd. Ik weet niet of ze alleen aan haar gericht zijn of ook aan mij. Ik sta er alleen maar naar te kijken en ik wacht op wat er gaat gebeuren. Zonder te weten wat ik zou doen als hij weer dit meisje zou slaan. Lachend verlaat hij het lokaal en ik blijf achter, terwijl alle kinderen nog steeds naar mij kijken.

Situatie 2

We geven les in klas 4 en de kinderen maken zelfstandig hun opdrachten en wij begeleiden ze individueel en zitten dus tussen de kinderen. Een leerling uit deze klas wordt door een man voor de klas gezet en hij zegt ons dat hij gestraft moet worden. Ik kijk hem vragend aan, want ik heb geen idee waarvoor. Wat heb ik over het hoofd gezien? Mijn vragende blik wordt verkeerd opgevat. De man probeert het kind te slaan, maar het kind wordt boos en zegt dat het niet waar is. Wat is er niet waar? De man zegt dat hij stil moet zijn en slaat het kind met zijn stok. Ik word wakker en sta op. Wat gebeurd hier in hemelsnaam?! Daar gaf iedereen door elkaar antwoord op. Ik besloot de man mee naar buiten te nemen en het aan hem te vragen. In plaats van mij te volgen liep hij naar de andere kant van het tussenschot.

Situatie 3

Ik liep ook naar de andere kant van het tussenschut en daar zag ik het volgende gebeuren. Alle kinderen werden gevraagd naar voren over hun tafel te leunen en kregen een tik op hun ruk met de stok. De kinderen mochten zich niet verdedigen en als ze dat toch deden uit reflex, dan kregen ze gewoon nog een tik. Ik keek hoe hij het hele rijtje af ging. Een meisje begon te huilen, nadat ze geslagen werd. Het deed de leerkracht niets en ging gewoon door naar het volgende kind. De laatste gaf hij een tik op het hoofd en dat was blijkbaar te veel voor mij, want ik hoorde mezelf “hé” roepen. Ik liep naar klas vier om mijn mobiel te halen en ging weer terug. Klaar om te gaan filmen als er nog iets zou gebeuren.

Er klapte iets in ons

De man uit situatie 2 die ook aanwezig was in situatie 3, liep naar mij toe en vertelde mij met een lach op zijn gezicht dat dit hier nu eenmaal Ghana is en dat kinderen op deze manier gestraft moeten worden. Hij liep weer klas 4 in, waar Nathalie onze les nog probeerde les te geven, en ik riep hem terug. Hij lachte alleen maar en zij dat ik er niks van begreep. Ik had bedacht dat hij er niets van begreep. Het daarop volgende uur heb ik met hem in de klas gediscussieerd over het slaan. Op een gegeven moment voegde Nathalie zich ook maar in de discussie, want alle kinderen vonden de Engelse les toch niet meer zo interessant. Na drie keer naar het zelfde verhaal te hebben geluisterd en niet begrepen te worden, besloot ik het erbij te laten en ben ik het werk van de kinderen gaan nakijken. Ik gebruikte verschillende kleurtjes en had stempeltjes mee als beloning voor de kinderen. Dit vonden de kinderen erg leuk en ik ontving er veel liefde voor terug. Hoe kan je zulke lieve kinderen nou slaan? Waarom kunnen wij lesgeven zonder stok en zij niet?

Applaus

In klas zes besloten we onze pauze door te brengen en ik liet ze foto’s zien van mijn vrienden en familie in Nederland. Op een gegeven moment kwamen we een foto tegen van mij met twee vriendinnen. We waren acrobatiek aan het doen en we besloten het ook te gaan proberen. Dit zorgde af en toe voor een klap op de grond, maar wanneer het lukte was er een applaus. Deze pauze zorgde voor veel vreugde en plezier voor ons en voor de kinderen. Na de pauze bleken hun lessen niet door te gaan en ze vroegen ons of wij ze iets van geschiedenis wilden leren. Dat krijgen ze hier niet op school, maar wij hadden niets voorbereid en de Ghanese geschiedenis kennen wij nog niet uit ons hoofd, dus dat leek ons niet zo’n goed idee. We besloten om ze topografie te geven. De kinderen hadden geen flauw idee waar ze zich op de wereld bevonden en waren erg leergierig. De ene na de andere vraag werd gesteld en Nathalie en ik probeerden die zo goed mogelijk te beantwoorden. We tekenden de wereldkaart op het bord en het continent Afrika werkte we ook nog in het groot uit. Ze wisten wel wat namen van landen, maar dat Tanzania niet naast Ghana lag, was voor iemand een hele verrassing. De volgende dag vroegen ze ons of we ze wilden overhoren, omdat ze de continenten en de landen hadden geoefend. Wij zijn enorm trots op ze!

Een klap op de grond

Met de hogere klassen vertrokken we naar een voetbalveldje verder op. Als je de korte route nam, dan moest je van een muurtje springen. Veel kinderen deden dit en met vallen en opstaan of omlopen, kwam iedereen hier aan. Het was een competitie tegen een andere school. Dit is een heel belangrijke activiteit voor de kinderen. Ze leven hier helemaal naar toe en gaan er helemaal in op. Als eerst speelden de leraren tegen elkaar, daarna de jongens en tot slot de meisjes. Tijdens de wedstrijd van de leraren zaten alle kinderen op de muurtjes om het veld heen. Op een gegeven moment schoot er een bal op de kinderen af en een meisje viel achterover van het muurtje af. Met een open schaafwond op haar hoofd en een snee in haar been, nam ik haar mee terug naar school. Hier werd de wond schoongemaakt en ruste ze wat. Het was een harde klap, maar een sterke meid.

Een uit elkaar geklapte week

Zoals je misschien wel kunt lezen, zijn het allemaal losse stukjes. Zo voelt het ook voor ons. Er is ontzettend veel gebeurd, maar er kunnen weinig verbanden gelegd worden tussen deze gebeurtenissen. We hebben tranen laten rollen van verdriet en van plezier. We hebben geluisterd naar de leraren en naar de kinderen. We hebben deze week geprobeerd in oplossingen te denken en zijn in actie gekomen op verschillende fronten. We hebben opnieuw ervaren hoe koppig Ghanezen zijn en dat als we iets willen veranderen, we er hard voor moeten vechten. We zijn deze week gegroeid door de klappen die we hebben mogen ontvangen. Zowel door de mindere als door de fijne dingen.