Een hobbelende busreis
Maandag ochtend ging om 4:50 de wekker, want we hadden besloten om mee te gaan met de schoolbus. Nadat de schoolbus te laat kwam, stapten we in en begon de hobbelrit om iedereen op te halen. We hobbelden zo lekker heen en weer, dat we weer een beetje in slaap werden gewiegd en we moeite moesten doen om niet in slaap te vallen. De bus werd langzaam steeds voller en wij zagen steeds meer verschillende plekken langs komen. We zagen veel kinderen in verschillende uniformen wandelen naar verschillende scholen. Ook veel mensen die hun kraampjes aan het uitstallen waren of al druk ontbijtjes en lekkers aan het verkopen waren aan de kinderen die langs kwamen. Na zo’n twee uur hobbelen met heel veel slaperige kinderen, kwamen we bij het laatste huis aan. Er was geen plek meer in de bus en de busmaat, die het geld aan nam en alles registreerden, vroeg: “Kan je dit even vasthouden?” En ik kreeg een aller schattigst meisje in mijn handen geduwd. “Natuurlijk!” Ook Nathalie kreeg een kindje op schoot en ze gaven zich allebei helemaal over en vielen zelfs in slaap. Mag ik “dit” altijd vasthouden?
Een weekje op/zonder kracht overleven
Op school aangekomen gingen alle kinderen naar hun lokalen en vertrokken wij ook naar het lokaal van klas zes. Na wat lessen gekeken en gegeven te hebben, waren we allebei best wel moe. Toch hebben we nog heel lang gespeeld met drie kindjes die niet werden opgehaald. Om kwart voor zes besloot de oudste broer (uit klas 3) om naar huis te gaan lopen. Dit was best een stuk lopen en het jongere zusje (uit klas 1) en het jongere broertje (uit de peuterklas) waren nu al erg moe. Nathalie en ik besloten om mee te gaan lopen, maar we hadden geen sleutel van de school en konden de school dus niet afsluiten of er daarna niet meer in. Toen kwam de buschauffeur aan en hij heeft ze uiteindelijk naar huis gelopen. Wij gingen een poging doen om iets lekkers te maken, maar dat was niet helemaal geslaagd. Ik ging vroeg slapen en Nathalie heeft nog lang gesproken met Eugene. Onder andere over de crash en wat er allemaal anders aan zou moeten/kunnen.
De volgende ochtend stond ik in mijn eentje op, want Nathalie was ziek. Ik heb de lessen in mijn eentje moeten geven en dat was best spannend, maar het ging niet heel slecht. De kinderen besloten naar me te luisteren, dus dat laat wel zien dat het zo erg nog niet was. In mijn pauzes bezocht ik Nathalie, maar die lag als een doodvogeltje in haar antimuggenkooitje. Ik was niet de enige die haar bezocht. Ook Priscilla, Mamma Victoria en Eugene kwamen af en toe (net iets te vaak) binnenstormen (net iets te hard). Ze bedoelden het allemaal heel lief en er verschenen hele gerechten, medicijnen, drinken en vooral heel vaak de vraag: hoe gaat het? Die avond maakte ik met Eugene een wandeling naar de supermarkt. We spraken over onderwijs (verrassend!) en over de Afrikaanse culturen. Na deze dag was ik best wel uitgeteld en sliep ik als een blok.
Die woensdag was Nathalie er eerder slechter, dan beter op geworden. Dit betekende dat de bezoekers nog wat vaker over de vloer kwamen, alle kinderen en leraren voor Nathalie gingen bidden en sommige zelfs moesten huilen. Niemand begreep er echt iets van en ik moest steeds allemaal vragen beantwoorden, waar ik ook het antwoord niet op wist. Het zal wel goed komen, zei ik dan maar en dan ging ik weer door. Met Priscilla ging ik naar de markt om verse groentes en fruit te halen. Terug op school heb ik gewerkt aan het onderzoek, heb ik in verschillende klassen gezeten, heb ik verse tomatensoep gemaakt voor Nathalie en mezelf en die avond kwam ze even naar buiten om wat frisse lucht in te ademen. Eugene bracht ons nog wat verse sapjes en het leek wat beter te gaan. We gingen met zijn allen een film kijken en daarna sliepen we direct in. Donderdag verliep ook weer als de vorige dagen, want Nathalie lag weer in haar antimuggenkooitje en ik struinde weer rond binnen de school en gaf verschillende lessen in verschillende klassen. Ik leerde vele nieuwe namen en maakte weer veel nieuwe vrienden en vriendinnen. Ik zong veel liedjes met de kinderen en speelde voetbal op het daarvoor te kleine schoolplein. De voetbal bestond uit een propje papier met een rol plakband eromheen.
Stappen in de goede richting
Ondertussen dacht ik ook nog veel na over de creche, omdat wij daar voor maandag alles in moeten veranderen naar een goed werkend rooster en indeling van de ruimte. Ook was er een lerarenvergadering deze vrijdag en die moesten wij gaan leidden. Gelukkig kon Nathalie, die een klein beetje was opgeknapt, bij deze vergadering zijn. Wat raar was, was dat deze vergadering onder schooltijd was en veel kinderen dus zonder hun leraar in de klas zaten te wachten. De vergadering zelf ging heel goed. We gaven ze veel tips en ze willen ze allemaal gaan uitproberen. Dat ze dit zouden zeggen, hadden wij nog niet durven dromen, want een ding dat wij hebben gemerkt aan de mensen in Ghana, is dat ze allemaal erg eigenwijs zijn. Maar dat zij de deuren voor onze feedback open zetten, is voor ons echt een geschenk. De energie die wij in deze school stoppen, begint nu ook omgezet te worden in verandering. Iets mooiers hadden wij ons niet kunnen wensen. Voldaan en gelukkig val ik als we terug komen op onze kamer meteen in slaap! Deze stageweek zit erop!
Reactie plaatsen
Reacties
Heerlijk om jullie belevenissen te lezen Janne. Vervelend dat je maatje ziek was.
Veel liefs!!!