Op Avontuur!

Een volgende dag en niks moet. Janne en ik worden vroeg wakker. Echter voelt Janne zich niet zo goed en blijft ze even een tijdje op bed liggen. Maurenna en ik namen even de tijd voor een wandeling over het strand. Ze zon scheen scherp en de mannen waren druk bezig met het binnenhalen van de vissersboten en ze weer naar zee te sturen. Overal zie je groepjes kunstenaars zitten, in de hoop dat jij iets van ze koopt. Sommige dingen zijn ook echt prachtig, maar nu niet voor mij. Terwijl we later met z’n drietjes genieten van het ontbijt schuift Janne ook even aan. Een bakje yoghurt is toch best wel lekker. We besluiten deze dag niet veel te gaan doen, maar wel wat! We hoorde mensen spreken over een monkey forest in de buurt en de meiden moesten nodig pinnen. Zogezegd zo gedaan. Zodra Janne zich bijeen had geraapt belde we een taxi en gingen we op pad. We vertrokken naar de monkey forest vlak bij Kokrobite. Hier hebben we kunnen genieten van alle mooie bomen, planten en dieren om ons heen. Maar vooral de kleine aapjes waren bijzonder. Goed om te zien dat ze in het wild leven en dus niet aan mensen gewend zijn, ondanks dat de mensen in het dorpje ze wel voeren. We hebben nog kort door het bos gelopen en zijn daarna op zoek gegaan naar een pinautomaat en ijs. Want wat was het warm. De rest van de middag hebben we gezwommen in zee en hebben we ons lekker vermaakt. Ook kwamen we onze eerder ontmoette vriend Abu tegen. Die heeft ook nog een tijdje mee gezwommen. We sloten de dag af met een drum en dans show. Het was erg indrukwekkend om te zien. Janne lag vroeg op bed maar heeft het staartje nog net mee kunnen pakken van de drum show. Ze was toch erg benieuwd.

Na een goede nachtrust was het tijd voor: Cape Coast! De stad waar zoveel Nederlandse geschiedenis ligt. Vooral geschiedenis die ons niet mooi weerspiegelt. We hebben in totaal twee slavenforten bezocht en een oude vuurtoren bovenop de heuvel. De slavenforten waren op verschillende manieren indrukwekkend. We hebben allemaal niet veel gezegd toen we erdoor heen liepen. Als we al iets zeiden was het meestal een grapje om het misselijke gevoel vanbinnen weg te lachen. We hebben hier twee dagen aan besteed. De eerste dag kwamen we redelijk vroeg aan bij het hotel. Dit hotel, “Mighty Victory Hotel’, lag erg gunstig gelegen en Cape Coast Castle was op loopafstand bij ons vandaan. Bij een restaurantje hebben we eerst nog wat geluncht en hebben we Robert ontmoet. Een aardige local die wat jaartjes in België had gewoond. Hij nam ons mee naar verschillende plekken, onder andere het fort. Het eerste fort, Cape Coast Castle, was erg oud en is honderden jaren lang in handen geweest van Europeanen. We hebben op de grond gestaan waar honderden vrouwen en mannen het leven verloren en hebben gezien hoe de rijke boven hen leefden. Letterlijk. Fort Elmina, die we de dag erna bezochten, had een andere uitstraling. Het was een vierkant blok en gebouwd voorandere doeleinden dan slaven. Het is van origine een handelspost geweest en dat is te zien. Ook dit fort is in handen geweest van de Nederlanders en hebben we hier gruwelijke dingen verricht. Het is maar goed dat deze tijd voorbij is want je kunt je niet voorstellen dat ze dat al die lieve mensen konden aandoen. Binnen het fort werd er gesproken over de: “door of no return”. Als je door deze deur ging was het de laatste stap ooit die je zetten op Afrikaanse bodem. Je werd per schip verzonden naar Amerika. Na de onafhankelijkheid in 1957 hebben de Ghanezen een bord opgehangen aan de andere kant van de deur met: “door of return”. Dit hebben ze uit respect gedaan voor de mensen die op zoek zijn naar antwoorden over het verleden of meer willen weten over hun voorouders. Janne, Maurenna, Robert en ik sloten de dag af bij een concert van zijn band. Het was leuk voor even. We waren vooral moe en voldaan.

Kakun Forest. Een jungle, een natuurpark, een plek waar mens en natuur samenkomt. Maurenna, Janne, Robert en ik zijn met de taxi naar deze plek gegaan. Ongeveer een uurtje rijden vanaf ons hotel. Sammy was erg moe en wist niet of ze de wandeling vol ging houden. Ze koos ervoor om een dagje voor zichzelf te nemen. Ondertussen, zo’n 20 kilometer verderop, gaan drie meiden het avontuur aan. Door de jungle en over een canopy walkway. We hebben het allemaal gedaan. Uiteindelijk waren er zoveel mensen afgevallen dat we een private tour kregen door een stukje bos. Bomen van wel 300 jaar oud stegen hoog boven de andere bomen uit. We hebben onze ogen uitgekeken. De canopy walkway bevond zich zo’n 50 meter boven de grond en gaf ons het meest adembenemende uitzicht over het national park dat je je maar kon bedenken. Hierna lunchte we bij een restaurantje waar normaal ook krokodillen zwemmen. Helaas duurde het drie uur voor we onze broodjes hadden en hebben we geen krokodil gezien. Hierna hebben we Sammy opgepikt om nog even naar fort Elmina te gaan waar ik eerder over vertelde. Het was een indrukwekkende dag. Na dit avontuur, terug naar Accra. Een hostel met vier stapelbedden en een open badkamertje. Janne heb ik hier van een nieuwe coupe voorzien en het staat haar geweldig! We zijn in Accra op zoek gegaan naar een bedrijf genaamd Trashy Bags. Deze organisatie maakt tassen van afvalproducten. Denk aan de plastic zakjes die ze vullen met water of restjes stof die je overal vindt. Iedereen is wel met iets moois naar buitengekomen. Een tas, laptophoes of toilettas. Het is allemaal leuk! Na lekker te hebben gegeten en de volgende dag ook heerlijk te hebben ontbeten zijn Janne en ik op zoek gegaan naar een postkantoor. Onze mooie ansichtkaarten hebben we hier op de post gedaan!

Hohe, hohohe, hoehoe, hoge, hohoe, hoegoe. Hoe spreek je het nou uit? Ahaa ‘hochoee’ maar je spelt het als ‘Hohoe’. Als je hier iets verkeerds zegt in een woord bergrijpen ze er helemaal niks van. Onze volgende bestemming werd een heuse uitdaging. Überhaupt om met de taxi al naar het tro tro station te komen. Maar wij gaan een avontuur niet zomaar uit de weg. Na een tijdje zoeken zagen we een bordje met de naam van onze bestemming: ‘Hohoe’. “Stop hier moeten we zijn!”. “Taxi chauffeur: “ooh je bedoelde Hohoe?!”. Dat zeiden we natuurlijk al de hele tijd haha. Nadat onze bagage onderin de tro tro was gepropt zaten we klaar om weg te gaan. Maurenna en ik zaten naast elkaar en vielen steeds in slaap, terwijl de meiden achter ons lekker zaten te genieten van een muziekje. De rit was lang, hobbelig en veel stoffiger dan we dachten. We kwamen bruin uit de tro tro hahaha. Er stond direct een taxi klaar die ons wel even naar onze accommodatie zou brengen. Je moet je even voorstellen dat de mensen in Hohoe een stukje armer zijn dan in Accra. Je moet je dan ook niet te veel moois voorstellen bij een auto in Hohoe. Maar deze auto sloeg ALLES! Elk stukje in de auto mankeerde wel iets. Van lichten tot de passagiersdeur. Janne en ik hielden alle tassen vast en Maurenna de deur. Wat een teamwork. Aangezien het pikkedonker was na zo’n 15 min rijden waren we erg blij dat we na een eeuwigdurende rit veilig bij onze accommodatie aankwamen. Weliswaar een paleisje. Een balzaal met vier bedden en een gigantische tuin omringd door bomen en begroeiing. Uitzicht op de mooie bergen en een waterval op loopafstand. We hebben een douche genomen en zijn lekker gaan slapen. De volgende dag zouden we namelijk een berg gaan beklimmen. Na een heerlijke nachtrust vertrokken we vroeg in de morgen met de taxi naar Mountain Afadjato. De hoogste berg in heel Ghana. Vanaf de top kan je over het land kijken en kun je de bergen van togo zien. het was het meer dan waard. De tocht was pittig. Er was geen duidelijk pad aanwezig en we beklommen vooral waar de weg vrij was. Voor sommigen van ons was hij zwaarder dan voor de ander. Gelukkig bleven we elkaar aanmoedigen en bereikte we na 2 uur de top. Hier hebben we een hele fotoshoot gehouden en hebben we even uitgerust. Na een korte pauze keerde we weer om, terug naar beneden. De afdaling ging sneller maar was niet minder gevaarlijk. Je moest blijven opletten waar je liep, anders gleed je uit… Toen Janne en ik een schommel liaan hadden gevonden was het tijd voor een pauze. Wat een beleving. De liaan kwam van 40 meter hoog en had zich aan een andere boom gevestigd. Hierdoor ontstond eigenlijk een natuurlijke schommel. We voelden ons even kind. Na onze ochtend inspanning zijn we doorgereden naar de Wli Waterfalls. Het enige waar we nog aan dachten die dag was ZWEMMEN! En dat hebben we gedaan. Een rustgevende wandeling bracht ons naar de gigantische woeste waterval van bijna 100 meter hoog. We voelden ons miertjes onderaan die waterval. Terwijl we een poging deden tot dichterbij te komen zagen we dat er twee jonge mannen onder vandaar kwamen. Je moet je voorstellen dat deze waterval een soort storm veroorzaakte waarvan de druppels soms als hagelstenen op je huid voelde. Een van die mannen bleek in de buurt een eigen restaurantje te hebben opgezet. We hebben voor ons vertrek naar de accommodatie alvast wat eten besteld. Dus na wat douchen en chillen zijn we richting zijn restaurantje gelopen. Pikkedonker want de stroom was uitgevallen. De man had een tafel met kaarsjes neergezet voor ons terwijl hij zelf in het donker ons avondeten kookte. We hebben deze avond allemaal erg Ghanees gegeten. Even wat anders dan pizza of pasta! Iedereen was op van deze leuke, inspannende dag. We gingen op bed liggen en we sliepen erg snel. Oké, volgende dag. Wat gaan we doen? Dat is de enige vraag die ik me van deze dag kan herinneren. We konden maar niet besluiten wat te gaan doen. We wilden graag het Voltameer op maar dat was drie uur rijden. Misschien kunnen we wel het Voltameer oversteken naar Kumasi in plaats van naar Accra eerst te reizen? Maar nee, daar konden we niet vanuit gaan. Uiteindelijk hebben we tot 14:00 gewacht tot we een besluit konden nemen en hebben we ervoor gekozen om nog even het stadje in te gaan en geld te pinnen, internet te halen en jurken- en boekwinkels in te duiken. We zijn ook nog even de markt op geweest maar het enige wat we daar konden vinden was een koude cola. We vonden een taxi die ons wel naar onze accommodatie kon brengen. voor niet heel veel, want we zijn goed in afdingen haha. helaas moesten we ons met z'n vieren in de auto zien te proppen omdat de vriend van de chauffeur persé mee wilde. Uiteindelijk belandde Janne bij mij op schoot maar hebben we wel duidelijk gemaakt dat als hij dit de hele weg van plan was dat hij ook de helft van de kosten mocht dekken. Uiteindelijk hebben we minder gepropt in de auto gezeten en genoten we van een prachtige zonsondergang!

Laatste dagje, althans dat was het plan. Omdat we alles hadden gedaan behalve het Voltameer op waren geweest waren we er snel achter dat we dat graag nog wilden doen. Dus de volgende bestemming was Kpong. Een klein dorpje gelegen langs de Voltarivier. We vonden op internet een goedkope plek om te verblijven en dat was het ook. Niks meer, niks minder. We gingen op zoek naar een plek waar we met een bootje konden varen op de rivier. De taxichauffeur wist wel het een en ander en bracht ons naar een plek waar je bootjes kon huren en zelfs kon zwemmen in een zwembad. Het was vreselijk warm die dag dus wat afkoeling konden we wel gebruiken. De rondvaart met het bootje was erg rustgevend en bracht ons naar de Adomi brug. Een grote architectonische brug die twee grote regio's met elkaar verbind: de Eastern region en de Volta region. Ook hebben we volop van de natuur kunnen genieten. Na een uurtje te hebben rondgevaren was het nu tijd voor een duik! Janne en Maurenna trokken hun kleren uit en sprongen spontaan in hun ondergoed het water in. Sammy en ik vonden dat iets te ver gaan dus wij kochten een bikini bij de receptie. Goede keus want later konden wij lekker droog onze kleren in haha! we pakten de tro tro terug naar Kpong station. Vanaf daar wilden we een stukje gaan lopen. Terwijl Sammy en Maurenna hun internet kochten en Janne en ik de markt op waren geweest belde mijn oma. Ze was jarig! En omdat bellen zoveel geld kost had ik mijn moeder gevraagd om met haar mobiel te gaan videobellen via Whatsapp. Wat een beleving zo midden op de markt. Mensen hebben geen idee wat je aan het doen bent. Maar ik heb wel even fijn met mijn oma kunnen spreken! Na het telefoontje liepen we richting onze accommodatie. Maar als je twee meiden als Sammy en Maurenna bij je hebt kun je geen winkel overslaan als er jurken in te vinden zijn hahaha. De eigenaresse van de winkel bleek een enorm lieve vrouw en heeft ons na onze aankopen richting een restaurant gestuurd waar we lekker konden eten. We hebben hier inderdaad lekker gegeten en we waren vooral blij dat het maar 20 minuutjes lopen was naar onze accommodatie. Zo'n laatste avondwandeling was wel even lekker. 

Een onrustige nacht en een blauw oog verder (dankjewel Jane hahaha) stonden we klaar om te vertrekken. Vroeg in de ochtend namen we onze tassen en koffers mee richting Accra. Ons laatste stukje vakantie zat er bijna op. We werden door een taxichauffeur naar het tro tro station gebracht. Hier namen we een busje naar Accra. Onderweg zagen we een hoop bavianen langs de weg staan en zijn we ook nog door de politie uit de tro tro gehaald. gelukkig viel het mee en mochten we nog in Ghana blijven. Ze wilden alleen onze volgende bestemming weten. We zetten onze reis voort naar Accra. Hier hebben we een taxi gepakt naar Accra Circle. Het VIP station. Hier pakten we de bus naar Kumasi. Een nieuwe bestemming voor sommigen en een soort thuis voor anderen.