Verandering

De volgende dag gaven wij onze les in klas vijf. We hadden alle namen van de kinderen uit ons hoofd geleerd en we begonnen met ze allemaal persoonlijk goede morgen te wensen. De kinderen die allemaal op elkaar leken, hadden er veel plezier in en nadat we ook onszelf hadden voorgesteld, begonnen we met onze eerste echte les. We moesten de relatie tussen educatie en werk uitleggen en dat deden we doormiddel van brainstormen, iedereen zichzelf laten tekenen terwijl hij of zij het beroep uitvoert dat hij of zij wilt worden en tot slot schreven ze erbij wat voor een kennis en vaardigheden daarvoor nodig zijn en wat er daarvan al geleerd wordt in de vakken op school. De leerkracht was erg enthousiast over onze les. Zelf waren we ook enthousiast, maar ervoeren we ook de belemmering van het lesgeven in een andere taal. Zo moesten we af en toe zoeken naar woorden en verliep de les niet zo soepel en strak dan dat het had kunnen zijn wanneer we (vooral ik) de taal beter spraken. Misschien gaat dit beter over twee maanden…?

Die dag gingen we na school zelf naar de markt. We reden het eerste stuk mee met Priscilla en daarna kochten we onze groentes en fruit op de markt. We hebben een paar vaste kraampjes waar we steeds heen gaan en ze geven ons elke keer iets extra’s, omdat ze het zo leuk vinden dat we steeds naar hen terug komen. Met kilo’s sinaasappels, tomaten, een ananas en nog heel veel meer, gaan we met de tro tro terug. De mensen in de bus hadden erg veel lol met ons. We hebben al veel vaker in zo’n busje gezeten, maar dan deed Priscilla of mamma Victoria het woord tegen de ‘mate’. Nu moesten wij in het juiste busje stappen, zeggen waarheen (?) en op de juiste plek aangeven dat we eruit willen. Bushaltes kennen ze hier namelijk niet. Iets te vroeg stapten we uit, dus we wandelden het laatste stuk. Dit was wel lekker en terug op de kamer, maakte Nathalie een erg lekkere tomatensoep van alle tomaten en lag ik een beetje lui in mijn bed. Na de heerlijke soep met toastjes die we buiten onder de sterren op aten, ging ik vroeg naar bed. Net voordat ik sliep, klopte er iemand aan en stapte onze kamer in. Het was Eugene! Hij had Kumasi kunnen bereiken. Nadat ik me weer had aangekleed, kletsten we nog twee uur met zijn allen. Hij vertelde over zijn reis, over dat hij en al zijn collega’s in Nederland en België onze blogs lezen (o jee, nu moeten we dus wel even gaan opletten met wat we opschrijven….! Haha), maar ook over hoe het New Destin Education Centre tot stand is gekomen en nog wat andere dingetjes. Wij vertelden over hoe we het tot nu toe hebben gehad hier in Ghana en wat we tot nu toe hebben gezien en ervaren op de school. Na het gesprek bleek Eugene ook nog wat cadeautjes te hebben: Pure chocolade, beertjes, beschuit en hagelslag. Hmm! Dankjewel Eugene!

Deze woensdag was het de eerste woensdag van de maand en op elke eerste woensdag van de maand is het feest in de school. Dan komen alle klassen in de ochtend bij elkaar en gaan ze met zijn allen bidden tot god en vooral heel veel liedjes zingen. Dit begeleiden ze met trommels en alle kinderen doen enthousiast mee. Ook de islamitische kinderen staan te dansen op hun stoel, terwijl ze Christelijke liedjes zingen.

Wat ons opviel, was dat veel stokken waren verdwenen uit de school. De leerkracht die Nathalie zo van slag had gemaakt, kwam nog zijn excuses aanbieden en vertelde ons dat hij nooit meer een kind ging slaan. Na een gesprek over hoe je kinderen op andere manieren kunt straffen of belonen, keken we nog even bij hem in de les. Hij gaf natuurkunde en hij was met zijn klas naar buiten gegaan om daar de planten te zoeken, waarover hij in zijn les sprak. Het was mooi om te zien hoe hij onze tips probeerde toe te passen en hoe de kinderen erop reageerden.

Na de schooldag nam Eugene ons mee uiteten in een restaurantje een eindje verderop. We aten lekkere rijst met doorbakken kip (een keertje geen vis!) en daarna nog een ijsje uit een zakje. We namen een kijkje in de winkel van Gideon. Hij slaapt ook in een kamer op de school en hij werkt in zijn eigen meubel winkel. Hij spreekt geen Engels, maar hij heeft de mooiste en vrolijkste lach die wij elke dag mogen zien. Bij hem proberen we onze lessen Twi uit en we krijgen er altijd een lach voor terug om vrolijk van te worden. Deze avond probeerde hij ook een beetje Engels te praten en Eugene vertaalde af en toe zijn Twi voor hem.  In zijn winkeltje kwamen ook wat kinderen en wij leerden hen een liedje aan en zij gaven ons een dansvoorstelling. Terug op school kletsten we met zijn allen nog in de keuken. Er kwam nog een man, waarvan we de naam steeds vergeten… Hij is de aannemer voor het bouwen van de school en andere projecten van Eugene. De school is namelijk te klein voor het aantal leerlingen en gaat dus verhuizen. Deze aannemer blijkt erg van ratten- en kattensoep te houden en banku vindt hij ook erg lekker.  Hij wilt wel een keer voor ons koken. Owjee! We hebben ze nog even door laten dromen over hun “lekkere” gerechten en zijn zelf gaan douchen en slapen.

De volgende dag gingen Nathalie en ik brainstormen over wat we nu eigenlijk echt wilde betekenen voor deze school, zodat we hiervan ons nieuwe onderzoek kunnen gaan maken. Misschien iets op het gebied van positieve feedback, creatieve vakken, werkvormen  of de mindset van de leraren. Dit zijn namelijk wel gebieden waar wij misschien iets in kunnen betekenen voor de school. We willen vooral het beste voor de kinderen en leraren hier en ons onderzoek willen we dan ook voor hen doen. Ook maakten we een planning met welke vakken we wanneer gaan geven in welke klas, zodat er voor ons iets meer een structuur in gaat komen. Na een rustig dagje waarin we eigenlijk weinig in de klassen zijn geweest, nam Eugene ons mee naar zijn projecten en naar een heilige berg. Op deze plekken was er veel natuur en konden Nathalie en ik een beetje tot rust komen. We genoten van het verre uitzicht, de planten en ons eerste wild: een eekhoorn! De aannemer, die ook mee was, wilde hem graag opeten. Toen we vroegen of hij ook kikkers at, keek hij ons aan alsof we gek waren. Wie eet er nou weer kikkers?! Nou wij! Haha dat maakten we hem tenminste wijs. Hij wilde meteen vegetarisch worden van deze gedachten. Na nog wat boodschappen te hebben gedaan, aten we rijst en ijs toe als toetje. We luisterden naar de mooie en verdrietige verhalen die Eugene en mamma Victoria vertelden. Eugene vertelde veel over zijn andere projecten in het land, zoals het geld inzamelen voor operaties en het opsporen van wees- of mishandelde kinderen. Na de eerste regendruppel verdween mamma Victoria naar binnen en even later besloten wij ook naar binnen te gaan om te gaan slapen. Nog met de verhalen in ons hoofd vielen we in slaap.

De volgend ochtend sliepen we een beetje uit, in hoeverre dat kan met gillende kinderen aan alle kanten. Na een heerlijk yoghurt ontbijtje stappen we een lokaal in waar de klassen drie tot en met junior highschool 2 zich hebben verzameld. Ze hebben muziek opgezet en de kinderen waren aan het dansen. Opvallend was dat het een beetje “crazy dancing” was en de kinderen dus gekke bekken trokken tijdens het dansen en ze niet zulke onschuldige bewegingen maakten. Dit werd aangemoedigd door luid gejoel en geklap. Na het dansen was er een soort drama les. Een kind trok een kaartje met daarop een handeling of een voorwerp. Deze moest het kind dan uitvoeren zonder te praten en zijn of haar teamgenoot moest het raden. In de school zijn er drie teams: team Cambridge, team Oxford en team Harvard. Elke vrijdag strijden deze teams tegen elkaar en elke keer wordt een team vertegenwoordigd door andere mensen. De leraren horen ook bij bepaalde teams en ze zijn erg fanatiek. Er ontstaan daardoor ook vaak hevige discussies tussen de leraren, terwijl de kinderen toekijken, zich vervelen en gewoon door willen gaan. Enthousiasme is leuk, maar nu was het een beetje storend.

Nathalie had haar fototoestel meegenomen de klas in en we hebben vele foto’s gemaakt van deze les. De kinderen vonden dit erg leuk en tijdens de discussies van de leraren of in pauzes, maakten we er dan ook veel. Na de les werd de muziek weer aangezet en ging iedereen “de dansvloer” op. Wij werden ook mee gesleurd, maar na daar een tijdje te zijn geweest, droop het zweet van ons af. We zochten de rust op in de keuken om een beetje bij te komen.

Direct na schooltijd gingen we met Eugene en nog drie andere leerkrachten mee naar het huis van een jongen. Hij was die dag niet op school geweest, net als drie andere dagen deze week. Hij kwam ook altijd te laat, had geen boeken en zijn uniform viel uit elkaar. Nu gingen we met hen mee om verhaal te halen bij de verzorgen van de jongen, zodat ze maatregelen konden nemen. De jongen waar het over gaat, werd al een tijdje in de gaten gehouden, omdat hij mogelijk slachtoffer is van mishandeling. Hij was er zelf ook bij en keek erg bang uit zijn ogen. Het liefst hadden we hem allemaal gewoon meegenomen, maar eerst moet er bewijs gevonden worden en moet de verzorger nog een kans krijgen. Komende weken houdt iedereen deze jongen in de gaten en krijgt hij op school extra eten om op kracht te komen. Hem achterlatend gingen we terug naar school waar we een afspraak hadden met de hoofdleerkracht en Eugene. Hier bespraken we onze planning en stelden we verschillende onderzoeken voor. Met zijn allen besloten we dat we een onderzoek gaan doen naar het effect van creatieve verwerkingen van de leerstof op de leerlijn.

Nu gaan we alle veranderingen even verwerken van afgelopen week!

Groetjes uit Kumasi!