Een Nederlands weekend in Ghana?

Gepubliceerd op 1 oktober 2018 om 19:32

Na wat te zijn bij gekomen van het sporten, vertrekken we meteen met de tro tro richting de stad. We nemen drie kindjes mee, die Priscilla moet thuis brengen. Het begint hard te regenen en twee kindjes vallen onmiddellijk in slaap. Het derde kindje moet er op een gegeven moment uit en wij gaan verder richting het stadscentrum. Hier stoppen we bij een postkantoor en daar sturen we onze eerste brieven op. Een brief vanuit Ghana naar Europa sturen, kost even veel als een brief sturen binnen Nederland…? Waar gaat het mis?! Ik denk in Nederland! Nu nog hopen dat onze brieven aan gaan komen. Na het postkantoor gaan we door de regen naar het familiehuis. We rennen over glibberende paadjes en wanneer we eenmaal aankomen zijn, zijn we helemaal doorweekt. We krijgen prachtige kleren te leen van Priscilla en wanneer de kindjes zijn opgehaald en het gestopt is met regenen, gaan wij terug naar de school. Hier bakken we pannenkoeken en daarna beginnen we de avond geweldig. Mijn huisgenootje Femke maakte mij met haar berichtjes aan het lachen en ik ben die avond niet meer gestopt. Nathalie en Priscilla gingen er ook in mee en toen een we telefoneerden met onze gekke vriendin Elise, kon onze dag niet meer stuk. En dat terwijl we al een paar uur zonder water en stroom zaten en we verschrikkelijk stonken. Toen Priscilla ging slapen en we ons tanden gingen poetsen, hadden we weer water en heb ik nog snel een emmer koud water over me heen gegooid.

De volgende ochtend doen we het rustig aan. We ruimen alles een beetje op en doen onze was. We worden hier vierkant uitgelachen als wij de was doen en ze laten het ook niet toe. Ze nemen alles uit onze handen en doen het even voor ons... Als we dan vragen of ze het ons willen leren, dan beginnen ze alleen maar te lachen. Als jij denkt dat je kunt wassen, dan heb je het mis, want dat dachten wij ook!

Na het wassen, maakt Nathalie ons alle drie op en daarna gaan we (lekker Europees) naar de bioscoop. Toen we er eenmaal waren en Priscilla een film had gekozen, was hij al begonnen. In het donker zagen we niks en omdat we geen stoelnummers hadden, waren we allemaal heel bang dat we bij iemand op schoot gingen zitten. Gelukkig vonden we drie lege plekjes en hebben we genoten. Vooral van Priscilla die op de meest bijzondere momenten dubbel lach. Achteraf bleek dat niet om de film maar om haar krakende stoel. Met een wrap en wat aardappelfrietjes van de KFC in ons buik, gaan we terug naar school. Op onze kamer drinken we nog een drankje en doen we nog een dansje. We doen net of we heel veel energie hebben, maar dat was alleen maar in ons hoofd en kwam niet tot uiting.

Het is zondag! Dat betekend naar de kerk! Heel erg lang naar de kerk. Na veel liederen, drie doopsels en vooral heel veel onbegrijpelijke taal, staan we drie uur later weer buiten. Een kwartier eerder dan gepland! Yes! (oohw) Na honderd foto’s en een te lang durende slechte humor van Nathalie en mij verder, zoeken we onze rust, op de tweede etage van de school.

Rond een uur of vier was het een beetje afgekoeld en besloten we een berg te gaan beklimmen. Priscilla verklaarde ons voor gek, maar wij vertrokken vol goede moed. We liepen door wat smalle straatjes en op een gegeven moment werden we door wat vrouwen aangesproken. Na wat gekletst te hebben, wilden ze met ons mee de berg op en even later vormden zich een stoet. Onder aan de berg hielden een aantal mensen halt, want hij was nogal stijl. Wij gingen ervoor en met een redelijke snelheid klommen we achter wat jonge jongens aan omhoog. Bovenop aangekomen, bleek het de berg van de afgraving te zijn waarin ze af en toe dynamiet stoppen. Een keer per week dan trillen alle gebouwen, schreeuwen alle kinderen en hebben wij een hartverzakking. Ik geef Priscilla nu wel een beetje gelijk. Toch genieten we en leren we onze omgeving een beetje kennen. Na een heel veel foto’s gemaakt te hebben, gaan we spelletjes doen met stenen. Ik probeer ze te leren jongleren, maar dat vinden ze best lastig en nadat er een paar stenen op iemand zijn hoofd zijn gevallen, gingen we maar over op wat anders. Op de terugweg kregen we nog een hele tour door iemand zijn groentetuin en leerden we weer nieuwe woordjes Twi. Daarna namen we een sprintje terug naar huis met duizend kinderen achter ons aan. Gelukkig heeft de school een omheining en werden we binnen met rust gelaten. Priscilla maakte met mij het eten klaar en daarna besloot ze dat we met haar een paar afleveringen gingen kijken van een serie in Twi. Dat wil dus zeggen dat het beeld iets anders laat zien, dan het geluid laat horen. Omdat ik er toch niks van begreep, ben ik maar gewoon gaan slapen, maar Priscilla die de hele middag al had geslapen, heeft het nog even volgehouden met koekjes en cola.