Wie had gedacht dat wij dat zouden krijgen. Wij niet in ieder geval. Het is Maandagmorgen en zoals elke ochtend krijgen wij van de school een ontbijtje dat bestaat uit verschillende soorten pap geserveerd in een beker en een stuk witbrood met zoute boter. Echter zag ik Jannes hoofd al verkrimpen zodra ze de lucht van de pap in de keuken rook. Zij ging dit niet naar binnen krijgen. Ze heeft de rest van de dag ziekig op bed gelegen en vooral veel bijgeslapen in de hoop dat haar maag wat gekalmeerd zou zijn aan het einde van de dag. We hebben tussen de middag wat rijst gekregen met tomatensaus, alleen moet je weten dat niks hier zomaar alleen ‘tomatensaus’ is. Hier is het tomatensaus MET peper net als alle andere gerechten die je kan bereiden voor bij de rijst. En dan ben ik nog niet eens bij het hoofdstuk over alle visgerechten gekomen die ze hier eten. De mensen eten hier vis, heel veel vis, heel veel gedroogde, stinkende vis. De eerste week stonden we met open armen klaar om alle nieuwe gerechten te proberen en te proeven. Janne’s maag was helaas de eerste van ons die het begaf. Vanaf dat moment proberen we de dag te beginnen met een kop thee en wat fruit. Ook hebben we bruinbrood kunnen vinden dat veel op het brood in Nederland lijkt en eten we dat met veel plezier. Wie had gedacht dat een grapje over een kroket of een portie andijvie ineens niet meer zo grappig bleek te zijn op het moment dat we besefte dat niet meer te kunnen eten… En wat hebben we er een trek in!
Terwijl Janne deze middag op bed lag ben ik in mijn eentje in klas 5 wezen kijken. Deze les ging over Twi, de Ashanti-taal die ze hier in Kumasi spreken. Er stond tijdens deze les een relaxte leraar voor de klas die soms grapjes maakte maar zich vooral richtte op de lesstof. Een aantal minuten later verscheen de leraar van klas twee in het lokaal. Het is een lange, dunne donkere man met een strenge uitstraling. Hij legt zijn hand op de rug van een aantal kinderen en blijft bij eentje staan en bukt ter hoogte van het kind. Ik dacht eerst dat hij dat deed om slechts iets te vragen aan het kind, echter greep hij het meisje bij de arm, trok haar voor in de klas en gaf met volle kracht een slaag met een stok op haar kuit. Als Nederlander die nog nooit in aanraking is gekomen met welke vorm van geweld dan ook is die heftig en onbegrijpelijk. Je ziet het gebeuren en kan nietsdoen. Er is hier wel degelijk sprake van machtsverhoudingen en je wilt dan ook zeker niet het oordeel van een leraar in twijfel trekken. Helaas bleef het voor de leraar van klas twee hier niet bij en greep nog zeven andere kinderen die hetzelfde lot moesten ondergaan. De reden ervan is niet verteld waar ik bij was. Het enige wat ik nog kon zien was angst in de ogen van de kinderen. Machteloos, onacceptabel en toch maar weer een maandag voor de kinderen uit deze klas? Toen de leraar van klas twee het lokaal wilde verlaten werden er onderling met een paar andere leraren nog wat grapjes uitgewisseld in het Twi, onverstaanbaar en onbegrijpelijk voor mij. Even later heb ik het klaslokaal verlaten nadat een leraar mij duidelijk had gemaakt dat wij nog veel van hen konden leren en zij niks meer van ons in verband met hun goede manier van lesgeven. Ik wist niet waar ik het zoeken moest en ben terug naar Janne gegaan die nog steeds lag te slapen. Later op de avond toen ze wakker was geworden en ik mijn tranen had laten rollen in haar armen besloten we niet meer te gaan koken en alleen maar chips en cola te eten om ons een beetje beter te voelen.
De rest van de week stond voor ons eigenlijk in het teken van rustig aan doen en vooral niet te veel moeten doen. We zijn in veel klassen wezen kijken om de leraren en manier van lesgeven te observeren. We hebben daarnaast ook zelf al wat lesje mogen geven bij een aantal leraren. Zo hebben wij in de klassen vijf en zes twee verschillende liederen aangeleerd en zijn we in de peuterklas en eerste kleuterklas verder gegaan met onze rekenactiviteiten. We merken dat het enthousiasme van de kinderen de lucht in schiet en dat ze eigenlijk alleen maar nog meer willen leren. Het geeft ons een goed gevoel wetend dat de kinderen graag van ons leren en dat sommige leraren onze ideeën oppakken.
Na onze avonturen van afgelopen week zoals; hagedissen vangen in de slaapkamer, plassende kinderen op schoot overleven en mijn buik die het begaf aan het einde van de week hebben we ook onze energie beter leren verdelen. We hebben een fijn plekje kunnen vinden waar we ons kunnen terugtrekken na schooltijd (met een prachtig uitzicht over de stad) en veel kunnen relaxen op de kamer met z’n tweeën. Er zijn deze week tranen gerold van verdriet maar vooral van het lachen door de vele lachbuien die we krijgen elke avond. Al is het niet gek dansen in de slaapkamer, maar vertellen over de bijzonder gekke dromen die we allebei elke nacht hier hebben… Nu is het tijd voor weekend! In andere woorden gezegd: we hopen dat we alleen zullen zijn maar eigenlijk moeten we ons voorbereiden op een weekend lang heel veel dingen doen met de lokale mensen hier die ons op sleeptouw nemen…
Reactie plaatsen
Reacties
Wat n mooie blog weer. Het tot 10 tellen zit er nog niet helemaal in hoor 😀. Leuke foto's ook. Top . Nog een fijne tijd meiden. Groeten Marcel x