Een weekendje meelopen in Kumasi!

De volgende ochtend nam Priscilla ons samen met haar zus Precious mee naar de stad. Na gepind te hebben, er achter te zijn gekomen dat het postkantoor dicht is, steken we een markt over. Dit was nog een hele ervaring. Het was er een doolhof en we waren blij dat we niet met zijn tweeën waren, want wij waren gegarandeerd verdwaald. Het was er heel warm en toen we er eenmaal uit waren, waren we blij dat we in een tro tro mochten zitten. Onze eindbestemming was de shoppingmall, waar we op zoek moesten naar pure chocolade voor Mamma Victoria. Dit was erg lastig, want dat kennen ze hier eigenlijk helemaal niet. Verder haalden wij nog een aantal dingen, zoals een koud colaatje, chipjes, kruiden, mayonaise, lijm en nog wat andere dingetjes. Met onze boodschapjes gaan we met de auto naar het familiehuis. Hier ging Precious koken voor iedereen (dus weer geen pannenkoeken vanavond… L ) en ik ging de kinderen helpen met de bidons. Al snel hielpen Nathalie en Priscilla ook mee. Het was erg rustgevend om te doen en dat was wel prettig na die krioelende markt. Ondertussen leerden we wat woorden twi spreken. Dat is de taal die ze omstreeks Kumasi spreken. Zo kunnen we nu al (ongeveer) tot tien tellen!

Na het avondeten gingen we samen met Priscilla terug naar onze kamer. Hier streken Nathalie en Priscilla onze jurken voor morgen en nam ik alvast een verkoelende douche. Daarna probeerden we met zijn allen een film te kijken, maar dat mocht helaas niet lukken.

De wekker ging om zes uur en we trokken onze jurken (ik een rok) aan en maakten ons klaar. Ik maakte een ontbijt en nadat Priscilla der schoenen had gepoetst, vertrokken we door de modder naar de kerk. De kerkdienst was al begonnen en tot ons grote plezier (…) moesten we helemaal vooraan gaan zitten. De meeste mensen droegen traditionele Ghanese kledij en daardoor was het er heel kleurrijk. Er werd veel gezongen en dit werd begeleid door een keyboard, een trompet, een elektrische gitaar, een drumstel en een aantal zangers. Dit ging echter allemaal via een versterker die net iets te luid en te dichtbij stond. Hierdoor kregen wij een beetje last van onze oren. Na wat preken en een doopsel werden wij ineens naar voren geroepen. We moesten onszelf voorstellen en we werden voor de komende maanden gezegend. Hahaha Geloof ons, we wilden door de grond zakken!

Nadat de kerkdienst erop zat, schudden veel mensen ons de hand en moesten we met iedereen op de foto. O, wat was dit ongemakkelijk. Priscilla trok ons op een gegeven moment mee en na een tijdje te hebben geglibberd op modderweggetjes en over waterstroompjes te hebben gesprongen, komen we aan bij een andere kerk. Ook hier zit iedereen al en ook hier moesten we onszelf weer voorstellen. Voor mij was het wel prettig, want ook al was het een erg luidde dienst, ik werd even met rust gelaten en kon even zelf nadenken en niks doen. Na de dienst moesten we weer lachen naar verschillende telefoons, haalden we Priscilla haar spullen op en gaan we met de tro tro terug naar onze eigen kamer. Na van 7:30 tot 12:30 in de kerk te hebben gezeten, waren we allemaal erg melig en hadden we honger (wij zijn kindjes in Afrika!!). Na de lunch, nu, laat Nathalie allemaal foto’s zien aan Priscilla van ons leven in Nederland en typ ik dit verslag.